Geen nood, met Nootje in de jungle: Palumeu.

Afgelopen vier dagen ben ik samen met Marlon het binnenland van Suriname in geweest. Aangezien dat dit vier leuke, volle dagen zijn geweest, zal dit ook weer een lang verhaal zijn. Dus voor diegene die niet zo van lezen houden, succes!

Na een hele gezellige dansavond in de Havana staan we na een korte nacht om 9:30-9:45u op de taxi te wachten. Deze had het reisbureau voor ons geregeld, want we hadden zoveel tripjes geboekt, dat ze ons een taxi naar het vliegveld Zorg en Hoop in Paramaribo hadden aangeboden. Het was al 9:50u toen er een auto voorbij reed en weer in zijn achteruit terug kwam gereden. Mooi dachten wij, dat is de taxi. Dus wij aan die man vragen en er kwam niet echt een duidelijke ja maar ook geen duidelijke nee. Dus wij maar ingestapt en vroegen het toen nog maar eens. Bleek dat dit een gewone (zwarte) taxi was. Gelukkig kwamen we er op de hoek van de straat achter en zijn we uitgestapt, de man deed gelukkig niet moeilijk, maar het busje dat ons op moest halen, stond er natuurlijk al. Dus na een sprintje van Marlon, zaten we toch in de goede auto naar Zorg en Hoop.
Het vliegveldje is midden in de stad, en het was er redelijk druk met mensen die naar het binnenland gingen en met werknemers. We mochten plaats nemen in een wachtruimte met twee hele grote blazers. Wat opviel is dat er in die wachtruimte alleen maar blanke mensen zaten. Alleen de werknemers die wel eens in en uit liepen, waren gekleurd. Een van de gidsen was ook in de vertrekhal, en die heeft al wat uitleg gegeven. Alle mensen die er zaten, gingen naar drie verschillende locaties in het binnenland. De groep van Palumeu bestond uit 14 personen en moesten in groepjes van 6 en 8 op een grote weegschaal. Met alle bagage erbij. Dit om te zien hoe zwaar het vliegtuig beladen wordt. Want niet alleen de passagiers en de bagage gaat mee, ook alles wat we daar nodig hadden: eten, drinken, wc-papier enz. We worden opgesplitst in twee groepen en wij hebben het kleinste vliegtuig toegewezen gekregen, een Caravan waar ongeveer 12 personen en de piloot in kan. Het was heel raar om zo dicht achter de piloot te zitten en de handelingen van die man te zien. Het was wel fijn om te zien dat ie niet in paniek zou raken als er iets gebeurde, of juist wel in paniek zou raken, zodat je kon zien dat alles goed ging. De vlucht duurde zo'n 65min en de eerste helft was prima, zelfs een beetje geslapen. Maar de tweede helft van de vlucht was er heel veel turbulentie omdat ie door de wolken moest vliegen. Dat was wel even spannend en een beetje bumpy, dus ik was blij dat de landingsbaan in zicht kwam. Het was wel een prachtig uitzicht over het groene Suriname. Het leek net een hele grote broccoli, met af en toe een paarse boom en een gele boom, een water of een berg ertussen. Echt prachtig.
Tijdens de landing was het ook hobbelen, omdat het gewoon een grasstrook is van 1250m. De mensen van het dorp stonden al te wachten om het vliegtuigje te ontladen en daarna weer in te laden, voor de mensen die stonden te wachten om met dit zelfde vliegtuigje terug te keren naar Paramaribo. Er kwam nog een vliegtuig aan met de andere mensen en nog meer voorraad, maar die ging daarna meteen weer door naar de volgende bestemming. Echter stonden er ineens allemaal mensen op de vliegstrook: er was een demonstratie. De kinderen in het dorp hadden al twee weken geen school gehad omdat er geen leraren waren. De overheid had tot dan toe nog niets gedaan om het op te lossen en dus werd er gedemonstreerd. Maandag zou de uitslag volgen van de demonstratie.
We waren nu dus met 14 mensen en 2 gidsen. We waren twee groepen, Kasikassima groep en de Palumeu groep. Maar de eerste dag zou het zelfde verlopen voor beiden tours. Na een kort introductierondje, waarin bleek dat we met heel wat verpleegkundigen waren, heeft de gids Nootje zich uitgebreid voorgesteld aan ons.Hij zou onze gids zijn voor de komende vier dagen. Doordat ik een presentielijst op het vliegveld Zorg en Hoop had gekregen om af te geven aan Nootje, werd ik maar meteen tot Miss Palumeu gebombardeerd door Nootje. Nootje zou de hulp hebben van Roy (kaaiman) die uit het dorp kwam, en van een bootsman, ook uit het dorp. Na het rondje mochten we naar het huisje, waar Nootje ons de mooiste heeft gegeven. Geen buren en een prachtig uitzicht over de Tapahonyrivier. We kleedden ons om in onze bikini en gaan dan naar de boot. We varen stroomafwaarts naar Palawa (papegaaieneiland, waar geen papagaai te zien was). Dit eiland ligt in het midden van een rivier en hierdoor heb je aan beiden kanten water, aan de ene kant wat sneller, door een stroomversnelling en aan de andere kant wat rustiger. De lunch werd geserveerd en hierna konden we zwemmen in het rustige water. Er was zeker wel een stroming te voelen dus je moest wel blijven zwemmen om niet mee genomen te worden. In de rivier komen piranha's voor, maar gelukkig hebben we ze niet gezien! Het is prachtig om daar in de rivier te liggen en de geluiden van de jungle te horen, de wond en het gekabbel van het water en verder helemaal niets. Mooie blauwe lucht en de zon erbij en wij waren gelukkig!
Na het zwemmen werd het tijd voor het hangmatteren (uitspraak van Nootje, die heeft ie nog wel meer). Na het hangmatteren werd alles weer ingepakt en gingen we op weg naar het dorp voor een kennismaking met de bewoners. Zij lieten ons zien hoe zij sieraden maken, met producten uit de natuur, zelfs de kleuren komen uit de natuur. Er was voor ons cassavebrood en vissoep gemaakt en een jongen liet ons zien hoe er speren werden gemaakt, met natuurlijke lijm en touw. De bewoners zijn vooral afhankelijk van de natuur, maar worden ook geholpen door Mets (tourorganisatie). Mocht er namelijk iemand ziek zijn, dan wordt er een dokter ingevlogen en mag de patiënt mee naar Paramaribo, de bewoners die mee werken aan de toeristische activiteiten krijgen per jaar 1 vliegticket. Dus zo werken ze beiden voor elkaar. Na de kennismaking zijn we terug naar het kamp gegaan voor een heerlijke maaltijd en hebben hierna het programma van de volgende dag doorgenomen. Toen we naar ons huisje liepen, zagen we de enorme sterrenhemel met wel een miljoen sterren, echt prachtig. We zagen zelfs een vallende ster!
Het huisje had twee eenpersoonsbedden met een klamboe en een koude douche en een toilet. Prima was het! De junglegeluiden op de achtergrond, bezorgde een heerlijke nacht. Doordat het daar 's avonds afkoelde hadden we niet eens een airco nodig, maar een fleecedeken 's nachts.
Zaterdagochtend was er vroeg, 6:15u bij de boot. De mensen van Kassikassima waren achtergebleven en die zouden we niet meer zien. De acht die over waren, Nootje, Kaaiman en de bootsman hadden weer een mooie dag voor zich. We gingen weer stroomafwaarts langs Palawa naar een grote rots aan de rand van het water. Op deze rots hebben we ontbeten (brood, krentenbrood, kaas, jam). Echt een prachtige plek, de rust van het water, de dierengeluiden die ook langzaam beginnen te ontwaken en het uitzicht op de jungle. Op zo'n mooie plek had ik nog nooit ontbeten. Na het ontbijt moesten we nog een stukje verder varen om aan te komen bij de plek waar de jungletocht zou beginnen en de beklimming van Pottyhill. De jungleoutfit was aan (lange mouwen, broek, pet en goede schoenen) en we konden op weg. Helaas hebben we niet heel veel dieren gezien, maar wel prachtige natuur. Nootje heeft ons wat meer verteld over de bomen die in het gebied staan, want die bomen hebben bijna allemaal wel een functie die de lokale mensen gebruiken. Zo was er een boom, waarvan ik dacht dat er heel veel vogelpoep opzat, die kleur had het. Maar het bleek een natuurlijk product te zijn dat als aanmaak blokje gebruikt kan worden. Het rook een beetje naar wierook als je het aanstak. De mens kan het dus gebruiken als fakkel en zo in het donker toch door het bos trekken. Even verderop stond een hele grote boom die ook wel telefoonboom werd genoemd. Wanneer men in nood is in de jungle wordt er op deze boom geklopt en het geluid gaat enkele kilometers door het bos heen, waardoor je ook dieren alarmeert en hopelijk ook de mensen met wie je bent of de mensen die zijn achtergebleven en dus naar je op zoek kan. Ook staat er een betadine boom in de jungle. Het heeft ook echt de kleur van betadine jodium en het wordt voor hetzelfde gebruikt, bij een klein wondje smeer je het sap erop bij een grote wond schaaf je wat van de boom en doe je dit in de wond waardoor de wond van onderuit heelt. Het is leuk om deze dingen te weten te komen. En toen kwamen we uit aan de voet van Pottyhill. De naam is van een bewoner van het dorp die deze heuvel aangedragen heeft aan Mets om het de toeristen te laten zien.
De heuvel was een zwarte steile rots met weinig begroeiing. Op de top ervan had je uitzicht over de jungle en op 5 bergen in de omgeving, waaronder mommy boob. Een berg die lijkt op een borst. Op de heuvel hebben we heerlijk genoten van een sinaasappel en ontstond de bijnaam van Marlon, net meisje. Nootje had meteen meerdere betekenissen van net meisje, namelijk Nederlands meisje, internet meisje, visnet meisje enz. Hij is goed met taal, zullen we maar zeggen! Tijdens al het wandelen werd er ook nog een woordje Sarramacaans geleerd, Napopa = bedankt, mmmpa = oké. Tijdens de terugweg nog meer uitleg over de bomen gekregen. En toen werd het tijd om terug te keren naar het kamp voor een heerlijke roti lunch en een paar uurtjes rust. Het eten moet rusten in je buik en daardoor gingen we maar weer hangmatteren. Het viel ons op dat de meeste van ons medereisgenoten al vroeg aan het parboreren waren (Surinaams bier Parbo aan het drinken). Na heerlijk geslapen te hebben in het hangmatje, hebben we handboog les gehad. We waren er helaas niet heel goed in, dus je hoeft niet met ons op jacht! Gelukkig werd er voor ons gekookt en was het wederom erg lekker. Er gebeurde nog wat grappigs tijdens het eten. Ik was een beetje met mn vork aan het spelen, en hierdoor kwam hij een paar keer op mn bord, tok/tok/tok. Dus Nootje zegt zo voor de grap, oh een woodpecker. Zegt die man tegenover mij, ja inderdaad ik heb hem gehoord! Nootje keek me aan en we schoten natuurlijk in de lach. De rest van het eten elkaar maar niet aangekeken want anders zouden we die man echt hebben uitgelachten, en dat kan natuurlijk niet. Maar het was wel heel grappig.
Na het eten zouden we eigenlijk een boottocht maken in het donker zonder motor aan, zodat je de geluiden van de dieren nog beter zou horen. Maar omdat de bootsman te laat was, hebben we naar foto´s gekeken en een kort filmpje over een dorpshoofd die op bezoek kwam op Palumeu.
Na weer een heerlijke nacht was ik al vroeg wakker. Ik heb een rondje gelopen en wat foto´s gemaakt en brulapen gehoord. Heerlijk om zo wakker te worden ook al was het 6.30u.
Om 8u ontbijt en na het ontbijt weer in de boot om naar twee watervallen (stroomversnellingen) te gaan. Toen we bij de eerste kwamen, werd alles uit de boot gehaald en moest een 50 meter lager gebracht worden naar een andere boot die klaar lag. Het was best avontuurlijk de eerste keer, om zo over de rotsen en in het water te klauteren. We zaten in de boot en dachten dat we nog wel even moesten varen, maar het was een metertje of 200 naar de kant. Was best hilarisch. Hier was ook weer een basiskamp en kregen we koffie en thee met iets lekkers en gingen daarna weer een jungletocht maken. De lokale gids Kaaiman liep best wel snel door en Marlon en ik bleven een beetje met Nootje achter. Hierdoor hebben we apen gezien, vleermuizen, papegaaien, roofvogels, salamanders, kikkers en vlinders. De anderen hadden niet zoveel gezien. Dus wij waren blij dat we bij Nootje waren gebleven! Terug in het basiskamp werd er weer een heerlijke lunch geserveerd en was er tijd voor zwemmen of hangmatteren of vissen. In de middag zijn we naar de grotere waterval (stroomversnelling). Hier was de mogelijkheid om in de stroomversnelling een bubbelbad te nemen of te vissen. De stroomversnelling was bezaaid met rotsen waar je over heen kon klauteren en zelfs de sporen van de indianen nog kon zien. Dan het geluid van het water en verderop het rustige water, zorgde weer voor de prachtige foto’s. Het is zo mooi dat je het eigenlijk niet kan beschrijven. Het water, de rotsen, de blauwe lucht, de vogels in de lucht, de junglegeluiden, echt werkelijk waar adembenemend. We hebben er erg van genoten. Na een geslaagde dag, zijn we weer terug gegaan naar het huisje waar we weer een heerlijk diner kregen. En werd de avond boottrip toch gemaakt. Het begon best leuk, onder een sterrenhemel, op het stille water, de dierengeluiden. Maar er kwamen op een gegeven moment allemaal dieren overgevlogen, naar mijn mening vleermuizen, dus toen was het iets minder leuk. Gelukkig gingen we niet lang daarna weer terug en hebben we genoten van een kampvuur a la Nootje (de jenga manier).
En dan is alweer de laatste dag aangebroken. Voor het ontbijt gaan we naar de plaatselijke supermarkt: de jungle. Elke twee jaar wordt er een nieuw stukje jungle omgekapt en verbrand om de grond vruchtbaar te maken. De bewoners verbouwen dan cassave en bananen en ananas. Erg leuk om te zien, maar geef mij maar de Appie hein.
Na het ontbijt zijn we naar het dorp gewandeld en hebben hier een rondje gemaakt om uiteindelijk bij de markt uit te komen. Tijdens de wandeling werd er op je gelet, je mag niet zomaar foto’s van de mensen maken. De huizen waren soms best wel luxe, maar ook best wel primitief. Ik zou er niet graag willen wonen. Vooral omdat je niets hebt, behalve de rivier en de natuur en elkaar. Een aantal mannelijke bewoners lieten ons nog zien wat zij konden: muziek maken op een schild van een schildpad, mandjes vlechten en touw maken. Bijzonder om te zien dat ze zich zo bezig kunnen houden. Op de plaatselijke markt werden er vooral sieraden verkocht en hebben we dan ook een armbandje en een ketting gekocht. Allemaal met natuurlijk producten gemaakt. De markt zorgde er wel voor dat wij ook een bezienswaardigheid waren, niet helemaal prettig dus. Na het bezoek aan het dorp, werd het tijd om de spullen te pakken, de rekening te betalen en te wachten op het vliegtuig. Het is vooral bijzonder dat je daar geen deur op slot kon doen, omdat er toch alleen de mensen zijn met wie je bent. Verder komen er pas weer mensen als er een vliegtuig land en dat gebeurt alleen op maandag en vrijdag.
Dit was een hele mooie, rustige, gezellige trip geweest. We hebben nog gegevens uitgewisseld met Nootje en toen was het tijd om afscheid te nemen.
Gelukkig was de terugvlucht beter dan de heen vlucht. En dan kom je weer in het drukke, levendige Paramaribo, wat even omschakelen was. Helaas is Marlon nu vertrokken, maar wij hebben nog leuke dingen in het vooruitzicht, zoals vier dagen Anaula en twee dagen Berg en Dal. En dan begint het einde ook in zicht te komen.