Anaula en Berg en Dal

Anaula
Na een rit van ruim drie uur langs Brownsweg en Brownsberg houdt ineens de weg op. Je moet verder met een korjaal om verder het binnenland in te trekken, een andere manier is er niet of je zou moeten vliegen. De plaats heet Atjoni en het is er een drukke bedoeling. Vele bootjes liggen te wachten om mensen naar het binnenland te vervoeren en worden dan ook met van alles en nog wat volgeladen. Van eten en drinken tot huishoudelijke apparaten. Wij gingen met twee korjaaltjes, eentje met onze bagage en eentje met ons en de medereizigers. In totaal waren we met 12 personen. Onderweg kwamen we weer Sula's tegen, stroomversnellingen. Deze waren iets moeilijker te bevaren dan diegene in Palumeu, die waren een eitje voorbij deze. Het was dus soms best een beetje spannend of we het droog zouden houden en of we op de verhoging zouden komen. En dat gaat dan soms gepaard met wat botsinkjes tegen de rotsen. Onderweg ging het helaas ook regenen dus de poncho's mochten uit de tas tevoorschijn komen. Langs de waterkant passeer je veel groen, maar ook kleine dorpjes, waar de kinderen zwemmen in de rivier en de vrouwen de afwas of de was doen. Alles gaat met hetzelfde water. Na ongeveer een uurtje met de boot zijn we aangekomen op het eiland waar Anaula resort ligt. Een deel van het eiland hebben ze vrijgemaakt van bomen en daar 16 huisjes geplaatst en een zwembad en restaurant gedeelte en lobby. Erg leuk opgezet. Hier wachtte onze gids Cordy op ons. Dit is een jongen die afstamt van de Saramaccanen en die familie heeft wonen in het dorp. We mochten meteen door naar het restaurantgedeelte waar een lunch op ons wachtte. Na de lunch mochten we naar ons huisje en ons omkleden in badkleding, want we gaan naar een sula om daar te genieten van het water en het natuurlijke bubbelbad. Het was maar een minuutje varen, maar een mooie sula, waar het water toch wel hard stroomt op sommige plekken. Gelukkig zijn er genoeg rotsen voor een beetje houvast en hebben we heerlijk kunnen genieten van het water. Na deze verfrissing mochten we ons klaar gaan maken voor het diner, en dat betekent dus een koude douche. Als je er eenmaal doorheen bent, gaat het wel, maar het is toch altijd even koud!
Die avond zijn we nog op pad gegaan om kaaimannen te spotten en we hebben er twee gezien. Verder genoten van de sterren, de bliksemschichten in de verte en de junglegeluiden.
De volgende ochtend tijdens het ontbijt kwamen er aapjes die graag een banaantje lustten. Je kan ze dus gewoon voeren, dit hebben ze aangeleerd gekregen door de vele toeristen die komen en hen een banaan geven. Normaal eten apen niet zoveel bananen. Maar het was zeker leuk om ze van zo dichtbij te zien!
Na het ontbijt zijn we naar het Saramaccadorp Nieuw-Aurora gegaan om te zien hoe de mensen daar leven. Na wat instructies over het maken van foto's zijn we met de gids door het dorp gewandeld. De mensen wonen hier met de familie rond een mangoboom en overdag zijn bijna alleen de vrouwen thuis en de mannen op jacht, of naar het kostgrondje of aan het werk bij Anaula. De vrouwen houden zich bezig met de kinderen en met het bereiden van eten. Sommige vrouwen hadden normale kleren aan maar andere de traditionele kleding, een doek rond je heupen en als je getrouwd bent nog eentje. De heupen zijn belangrijk voor de man vanwege de kinderen, die worden net boven de heupen op de rug gebonden en zo overal mee naar toe genomen. Voor de man is er ook een doek waarmee de vrouw aangeeft dat ze een goede man heeft.
De huisjes van deze mensen waren wat mooier en beter van constructie dan die in Palumeu. Sommige hebben een golfplaten dak maar andere nog van palm bladeren. De palmbladeren moeten na 5 jaar vernieuwd worden maar met een golfplaten dak is het erg warm in huis. We liepen langs vele families en dus ook vele mangobomen en zijn aangekomen bij de school. De gids heeft niet alles verteld, maar de volgende dag heeft het hoofd van nu ons nog wat dingen verteld over de school. Zo zijn er dus ongeveer 420 kinderen, en de klassen zitten dus overvol. De leraren liggen niet voor het oprapen omdat men alle luxe van de stad achter zich moet laten en niet iedereen dat ziet zitten. Er is ook niet genoeg leiding, vandaar dat het hoofd er nu twee maanden zat om alles een beetje op te zetten en in goede banen te leiden. De school is alleen een basisschool en na de bassischool moeten ze uit het dorp om naar voortgezet onderwijs te gaan. In Atjoni zit de school en een internaat, je kan er voor kiezen om je kinderen daar te laten slapen, en anders moeten ze iedere dag met de boot, 1 uur heen en 1 uur terug. Het hoofd vertelde dat vaak het opleidingsniveau van deze kinderen niet hoog is en de meeste niet verder gaan studeren.
In het dorp was er vorige maand een ware bank geopend om de mensen het sparen bij te brengen. Wel vreemd om midden in een dorp midden in de jungle een bank tegen te komen. Een mevrouw die bij ons reisgezelschap hoorde had wat pennen om uit te delen mee genomen en een ander stel had oorbellen voor de meisjes meegenomen. Dus er werd een pauze ingelast om dit uit te delen en dan komen kinderen van heine en verre aangerend om ook wat te krijgen. Wij gingen even wat drinken bij de supermarkt en toen kwam er een jongen met z'n gitaar wat liedjes spelen. Samen met nog een jongen hebben ze wat liedjes gezongen, was erg leuk om te horen.
Het dorp heeft ook een kerk, het is een christelijk dorp, en wij zouden de zondag een dienst mee gaan maken. We vervolgde onze weg langs nog een school, langs de souvenirwinkel en naar het gezondheidscentrum dat nog in aanbouw was. Gedurende de hele tocht waren er wel kinderen maar die vroegen niets, maar bij het gezondheidscentrum kwamen er meteen vier kinderen aangelopen. Ze pakken dan je hand vast en vragen om koek of geld. Ik was nog bijna mn ring kwijt, omdat ze er zo mee aan t spelen was, ik dacht die jat ze zo meteen. Gelukkig is dat niet gebeurt.
De ochtend was bijna voorbij en het was tijd om terug te gaan voor de lunch. Die middag stond er niets op de planning dan alleen het zwembad. Maar helaas werkte de weergoden niet mee, en begon het te regenen en dat heeft lang geduurd. Die avond kwam er een band uit het dorp om muziek te maken en eigenlijk zou er wat vrouwen mee komen om de dans te laten zien. Helaas door de regen kwamen de vrouwen niet meer en mochten we zelf onze danskunsten laten zien met de hulp van de gids en de dames van de keuken. Het was een leuke avond.
Op zondag zijn we weer naar het dorp gevaren om een kerkdienst mee te maken. De dienst was al begonnen dus we werden eens goed bekeken toen we de kerk binnenkwamen. Er werden singi boekoe uitgedeeld zodat we de liedjes mee konden zingen of lezen. Een van de medereizigers was vorig jaar ook in het dorp en op Anaula geweest en heeft veel spulletjes ingezameld om aan het de kinderen van het dorp te geven. Dit werd nu dus in de kerk gedaan. De kinderen mochten met de spullen op de foto, en daarop is geen enkele emotie af te lezen op de gezichten. Je zou toch zeggen dat ze blij zijn?
Na de dienst gingen we nog naar het schoolhoofd en tijdens het praten kwam er weer een kindje naar me toe om geld te vragen. Ik had het niet en vind het ook brutaal om zo te vragen dus hij had toch niets gekregen.
Het was wel leuk om de kerkdienst mee te maken. De mannen en de vrouwen zitten apart en de kinderen vooraan. Je zou denken dat er veel onrust is omdat de kinderen allemaal bij elkaar zitten, maar dat is helemaal niet zo.
Die middag was ook weer voor onszelf maar toen begon het weer te regenen. Dus met een aantal van de medereizigers zitten kaarten om de tijd te doden. Maandagochtend hebben we nog een boswandeling gemaakt op het eiland en heeft de gids uitleg gegeven over de bomen. Er stonden een beetje dezelfde bomen als bij de boswandeling in Palumeu maar het is leuk hoe een gids de verhalen achter de boom verteld. Helaas weinig dieren gezien, dat was wel jammer.
En toen was het weer tijd om de boot in te stappen en terug te gaan naar Atjoni waar er een bus voor ons klaar stond die ons naar Berg en Dal zou brengen. Dus snel even afscheid genomen van de groep en toen op naar Berg en Dal.

Berg en Dal
Na een enerverende rit, de chauffeur had een beetje haast want hij was moe, kwamen we aan bij Berg en Dal. Het was erg druk bij de receptie om in te checken en er waren best wel wat mensen aan het klagen. Er was een stroomstoring geweest en de elektrische deuren van de lodges gingen niet open. Ach ja, kan gebeuren, wij wachten wel. Ik kwam nog een bekende tegen: Nootje! Was erg leuk om hem weer te zien en kreeg meteen een dikke brasa (knuffel) van m. Hij was hier met de TRIS: Troepenmacht in Suriname. Deze mannen hadden in heel Suriname gewerkt vanaf de jaren 50 tot 70 ongeveer. Nu komen ze bijna ieder jaar terug als reünie. Na het inchecken mochten we nog gaan lunchen, ze hadden speciaal op ons gewacht. Dus dat werd de tweede keer lunch op een dag. Toen werd het tijd om naar de lodge te gaan. We hadden een A huisje, dat het duurst en het grootst was en uitzicht heeft op de rivier. Gelukkig zaten we niet zo ver van de bar en het restaurant en hoefden we niet met de busjes die voor de gasten de hele dag op en neer rijden. Je kan dus met de bus van je lodge naar het restaurant en omgekeerd. Ideaal toch?
De lodge was echt een verademing: we hadden een heerlijke bank, een losse stoel en poef, twee queensize hemelbedden met zachte matrassen en een ruime badkamer. Heerlijk! En een warme douche! Daar dus maar meteen gebruik van gemaakt, maar tijdens het douchen viel weer de stroom uit, dus maar in het donker verder gedoucht. Voor het eten nog even een aperitiefje gedronken en toen naar het diner. Het was er erg druk met de TRIS mannen. Het viel hun op dat wij er niet bij hoorden en door sommige werd er alleen gekeken, maar andere kwamen vragen wat we in Suriname deden. Na het eten zijn we maar weer naar de bar gegaan en hebben hier een hele gezellige avond gehad met de TRIS mannen en Nootje. De bar bleef zelfs nog langer open omdat er zoveel gedronken werd.
De volgende ochtend hadden we een canopytocht geboekt. We werden opgehaald met de korjaal om naar het strand waar het adventure centrum ligt gebracht te worden. Helaas waren we niet met zn tweeen, maar was er ook nog een Amerikaan bij die we als bijnaam McGyver hadden gegeven. Eerst een formulier ondertekenen dat we niets onder de leden hadden en op de weegschaal (je mag niet zwaarder wegen dan 90kg). Toen een oefen stukje en daarna kon het echte werk beginnen. Het was erg leuk om weer te doen. Er zat een hele lange baan bij en eentje die helemaal over het water heen ging. Die was erg leuk. Alleen moet je dus zelf het remmen regelen door met je rechterhand aan de kabel te trekken, daarvoor het je een speciale handschoen aan. Maar ik stopte soms vanzelf al te vroeg. Dus het laatste stukje moest nog even met de armkracht…. De jongen die mee ons opving zei tegen me dat ik meer moest gaan eten, haha. Nou dat zal ik maar niet doen, want de kilootjes beginnen nu wel zichtbaar te worden helaas.
Weer terug op het resort konden we aanschuiven voor de lunch. Het was echt heel rustig nu, want de TRIS mannen waren weer naar Paramaribo. Ondertussen waren er wel andere gasten aangekomen. ’s Middags leek het erop dat het goed weer was, dus we hebben even bij het zwembad gelegen, maar uiteindelijk was er weer regen. Dus maar weer aan de bar gehangen en zitten kletsen met de nieuwe gasten en de barman. Er was weer een stroomstoring dus het was ook nog even wachten of we weer in t donker moesten douchen of niet. Gelukkig deze keer niet. Na het diner nog maar een drankje gedaan en toen op tijd naar bed. We zijn vandaag weer met de bus naar Paramaribo gebracht. Waar het warm is en veel uitlaatgassen. Dan is het binnenland toch echt veel en veel mooier!
Nu de laatste paar dagen vullen met de Zoo en souvenirs shoppen en dan moet toch echt de koffer ingepakt worden. Zaterdag moeten we al zes uur van tevoren inchecken dus dat wordt een hele lange dag.